Całość zagadnienia sprowadza się w uproszczeniu do tzw. wyczerpania prawa. Jest to zapewnienie swobody obrotu rzeczami (nośniki cd, dvd, książki itp.) na których zostały utrwalone dzieła chronione, po ich wcześniejszym, legalnym wprowadzeniu do obrotu.
W świetle polskiego prawa autorskiego wyczerpanie prawa dotyczy wyłącznie kwestii dystrybucji utworów zmaterializowanych na konkretnych nośnikach i tylko w przypadku przeniesienia jego własności na obszarze Unii Europejskiej przez podmiot praw autorskich.

Jak zostało to wskazane powyżej, wyczerpanie prawa powstaje wyłącznie w odniesieniu do konkretnego egzemplarza utworu. Nie dochodzi zatem do wyczerpania prawa w przypadku materiałów rozpowszechnianych za pośrednictwem radia, telewizji i Internetu.

Powszechnym jest jednak fakt, że obowiązujące prawo nie nadąża za szybko idącymi zmianami na rynku cyfrowym. Nikt bowiem nie przypuszczał i nie mógł przypuszczać kilka czy kilkanaście lat temu, że sieć osiągnie tak wysoką przepustowość, że możliwym i naturalnym obecnie będzie kupowanie i pobieranie oprogramowania bezpośrednio z sieci,  nie w sklepie stacjonarnym.

W związku z powyższym, część doktryny opowiedziała się za przejęciem również, że do wyczerpania prawa dochodzi również wówczas, gdy mamy do czynienia z dystrybucją programów komputerowych on-line.

Umowa sprzedaży programu, może być przecież zawarta bez obowiązku przekazania materialnej kopii oprogramowania. Kwestią dyskusyjną i często podnoszoną przez przeciwników takiej regulacji kwestii wyczerpania prawa jest fakt, iż w przypadku odsprzedaży oprogramowania uzyskanego z sieci, nie ma efektywnej możliwości sprawowania przez autora programu nadzoru nad tym, czy program został usunięty przez zbywcę tak, aby doszło do rzeczywistego przekazania egzemplarza oprogramowania a nie jego zwielokrotnienia.

Moim osobistym zdaniem, takie wątpliwości są nietrafione. Obecnie istnieje duża liczba możliwych zabezpieczeń stosowanych w tego typu przypadkach, które chronią autora przed nieuprawnionym zwielokrotnianiem jego dzieł – chociażby indywidualne klucze i obowiązek ich autoryzacji.

W niniejszej materii rewolucyjnym orzeczeniem sankcjonujący możliwość odsprzedaży oprogramowania na terenie Europejskiego Obszaru Gospodarczego jest wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 lipca 2012 r. w sprawie C-128/11 UsedSoft GmbH przeciwko Oracle International Corp.

Trybunał w powyższym orzeczeniu uznał, że prawo do rozpowszechniania kopii programu komputerowego zostaje wyczerpane, jeśli podmiot praw autorskich, który zezwolił na pobranie kopii z internetu na nośnik danych, również przyznał w zamian za zapłatę określonego wynagrodzenia z tytułu sprzedaży tego oprogramowania, prawo do nieograniczonego w czasie korzystania z tej kopii. Trybunał uznał również, że jeżeli dochodzi do odsprzedaży licencji na korzystanie z programu, który został pobrany ze strony internetowej autora, a pierwotna licencja została nabyta legalnie, to każdy nabywca takiej licencji może powoływać się na wyczerpanie prawa.

W niniejszym orzeczeniu ważnym jest, że licencja programu, którego dotyczy odsprzedaż, musi być koniecznie połączona z przekazaniem programu. W związku z powyższym, możliwość legalnej odsprzedaży dotyczy wyłącznie programów nabytych pierwotnie w sposób legalny.

Reasumując Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że pobranie programu komputerowego z internetu za zgodą podmiotu praw autorskich, jeżeli doszło do sprzedaży tego programu, wyczerpuje prawo autorskie do tak sprzedanego oprogramowania.