Pytanie
Czy włączenie do własnej strony internetowej utworu podanego do wiadomości publicznej na obcej stronie internetowej, stanowi publiczne udostępnianie w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE1 mimo, że obcy utwór nie jest udostępniany nowej publiczności i udostępnienie nie jest dokonywane z wykorzystaniem szczególnego technicznego sposobu przekazu, który różni się od pierwotnego sposobu udostępniania utworu?
Stan faktyczny
BestWater jest producentem i sprzedawcą systemów filtrowania wody. Na potrzeby reklamowe, wyprodukował film na temat zanieczyszczenia wody, który to film jest jego autorstwa i na który to film posiada wszelkie prawa autorskie. Film ten został następnie nielegalnie udostępniony w serwisie „YouTube”.
Pozwani – Mebes i Potsch byli niezależnymi przedstawicielami handlowymi, którzy działali w imieniu BestWater. Każdy z nich miał swoją stronę WWW, gdzie promował produkty sprzedawane przez BestWater. Latem 2010 roku, p. Mebes Potsch umieścili na swoich stronach film udostępniony na Youtube, o którym mowa powyżej. Treść ta miała postać embedded, czyli treści wbudowanej w stronę, a nie postać linku odsyłającego do strony Youtube. Ten sposób umieszczenia treści daje wrażenie jakby film był częścią strony ja jakiej jest umieszczony.
Biorąc pod uwagę, że panowie Mebes Potsch umieścili na swoich stronach przedmiotowy film bez zezwolenia, BestWater wniosła skargę celem uzyskania zaprzestania jego rozpowszechniania i zażądała odszkodowania.
Odpowiedź
W istocie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby mówić o „publicznym udostępnianiu” w rozumieniu artykułu 3 ustęp 1 dyrektywy 2001/29, utwory chronione prawami autorskimi muszą być przekazywane według określonego systemu technicznego, różnego od tego, jaki został wcześniej użyty lub w przypadku jego braku, utwory muszą zostać udostępnione zupełnie nowemu odbiorcy.
Trybunał wypowiadał się już w podobnej sprawie tj. Svensson (C-466/12). Jednakże, w tamtym wypadku treść udostępniona pierwotnie, była udostępniona legalnie. Trybunał w sprawie Svensson uznał, iż w przypadku umieszczania na stronie przez osobę trzecią, za pośrednictwem łącza internetowego, chronionego prawem autorskim utworu, który to utwór był już swobodnie dostępny publicznie na innej stronie internetowej i do rozpowszechniania treści tego utworu użyto tą samą metodę techniczną jaka posłużyła jego pierwotnemu udostępnieniu, to aby mówić o „publicznym udostępnianiu” w rozumieniu artykułu 3 ustęp 1 dyrektywy 2001 roku, czynność musi być skierowana do nowej publiczności.
W świetle powyższego sam fakt, że utwór objęty prawami autorskimi jest swobodnie dostępny na stronie internetowej i jest wstawiany na innej stronie poprzez link lub za pomocą techniki „dołączenia” („ramek”), nie może być uznany jako „przekaz publiczny” w rozumieniu artykułu 3 ustęp 1 dyrektywy 2001/29 / WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r., w zakresie w jakim utwory te nie są przesyłane do nowej publiczności lub udostępnione w związku z określonym sposobem technicznych, innym niż zastosowany oryginalnie.
Reasumując w niniejszej sprawie Trybunał stwierdził, że jeżeli w wyniku linkowania lub osadzania z utworem nie zapoznaje się nowa widownia, to nie można mówić o publicznym udostępnieniu utworu, a więc złamaniu prawa.